Medycyna chińska

Cały dział poświęcony medycynie chińskiej,który obecnie zaczynam tworzyć,dedykuję mojemu bliźniaczemu płomieniowi.
Dzięki niemu odkrywam stare prawdy ,które ku mojemu miłemu zaskoczeniu są mi ogromnie bliskie.

Jest moją pamięcią ,jest moją wiedzą ,jest katalizatorem "odkryć".

Laozi (chiński 老子, dosł. „Stary Mistrz”, wym. lao-dzy/lao-cy); nazwisko: Li Er (李耳); nazwisko pośmiertne: Li Dan (李聃) – półlegendarny chiński filozof, twórca taoizmu.
 Autor Daodejing, jednej z najważniejszych ksiąg taoizmu, zarówno filozoficznego, jak i religijnego.
LaoShi....
http://vistafit.manifo.com/drogi-i-cnoty-ksiega-laozi

Medycyna chińska liczy sobie ponad 5000 lat i sięga wieków starożytnych.
Już w czasach dynastii SHANG (ok. 1000 lat p.n.e.) stała na dość wysokim
poziomie.
 Właśnie z tego okresu pochodzą znalezione podczas wykopalisk pierwsze igły do akupunktury, oraz wyryte na kościach opisy różnych chorób.
Chińczycy skrupulatnie opisywali wpływ stosowanego masażu i akupunktury na
poszczególne narządy i różne dolegliwości człowieka. Stale też doskonalili techniki ich wykonywania.

Dostrzegali głęboki związek człowieka z naturą. Człowiek był cząstką
Wszechświata i żył w rytmie jego drgań, dźwięków i barw. Był jednak - według
ich wierzeń - bezbronną, słabą istotą, która pozostawała pod przemożnym wpływem sił przyrody: Nieba i Ziemi.
Obserwowali więc i skrupulatnie notowali wpływ, jaki na niego wywierała.

Pierwszy wydany tekst dotyczący kanonów chińskiej medycyny i akupunktury
ukazał się w pierwszym wieku naszej ery. Był napisany w formie dialogu między
Żółtym Cesarzem, a jego nadwornym lekarzem (ministrem) Qi Bo (KHI PA). Trzeba
stwierdzić, że do dziś książka ta nic nie straciła na wartości.

W następnych wiekach ukazywały się nowe dzieła będące owocem prac
kolejnej grupy uczonych. Co ciekawe prace te uwzględniały wszystkie osiągnięcia
poprzedników.
Należy nadmienić, że wszystkie prace były dostępne dla zainteresowanych
w rozlicznych bibliotekach.
Chińczycy szczycą się również swoją Księgą Ziół, która jest podstawą dla wszystkich znaczących medycznych dzieł o ziołolecznictwie.

Tysiące ziół, części roślin, zwierząt, minerały wraz z dokładnymi ich opisami znajdują się do dziś w jednym, centralnym instytucie w Pekinie. Od stuleci Chińczycy obserwowali nie tylko oddziaływanie tych ziół na człowieka,
ale dobierali odpowiednie dawkowanie oraz doskonalili technikę sporządzania
leków roślinnych.
Obserwowali również zachodzące między roślinami oddziaływanie korzystne lub nie (interakcje), opracowywali metody ich hodowli i zbiorów,metody suszenia, fermentacji, prażenia i in. oraz formy, w jakich miały być przepisane dla człowieka: jako zioła świeże, suszone, mielone, prasowane,mieszanki ziołowe i inne.

Leki roślinne były zawsze tanie, a przez to dostępne dla ludzi.
W żadnym innym kraju świata terapeutyczne stosowanie ziół nie osiągnęło tak wysokiego i skutecznego poziomu. Ze względu zaś na niezmienność sposobów przygotowywania leków roślinnych stosowanych w leczeniu człowieka od przeszło 2000 lat, leki chińskie uznaje się w świecie za bezpieczne.
Dobór leku roślinnego do leczenia konkretnych schorzeń opiera się na ogólnie przyjętych założeniach o przyporządkowaniu jego koloru, smaku, zapachu do któregoś z narządów wewnętrznych.
Chińczycy doprowadzili do perfekcji diagnozowanie, interpretację chorób i
naturalne sposoby leczenia, poczynając od diety, poprzez leczenie ziołami,masaż (tuina), akupresurę, akupunkturę, medytację oddechową i energetyczną
Qi gong, a na poradach dotyczących harmonijnej aranżacji otoczenia Feng shui i
studiowaniu Wyroczni I Cing kończąc.

Diagnozowanie odbywało się i odbywa nadal poprzez skrupulatny wywiad,
badanie palpacyjne, badanie tętna, oglądanie języka, wąchanie. Ostateczną
diagnozę opracowywało się i opracowuje do dziś po uwzględnieniu rodzaju
energii Qi, jej biegunów Yin i Yang, dopasowaniu choroby do Ośmiu Kryteriów
Przewodnich oraz teorii Pięciu Elementów. Postawienie diagnozy umożliwia
lekarzowi wdrożenie odpowiedniego leczenia, również z zastosowaniem podanych
wyżej kanonów.

Medycyna chińska jest przepojona logiką, jest też kopalnią wiedzy o przyczynach chorób i metodach przywracania zdrowia. Nacechowana jest głębokim
zrozumieniem człowieka jako istoty czującej i myślącej. Język jakim posługuje
się jest symboliczny, ale każdy symbol - przez swoją prostotę - jestprzez każdego człowieka zrozumiały.
 A przecież zrozumieć, to znaczy wyleczyć.
Na przestrzeni wieków Medycyna Naturalna Wschodu podzieliła się – ze względu na podstawy teorii filozoficznych - na dwa kierunki:
1) Medycynę Naturalną: hindusko-tybetańsko-mongolską(tradycyjna medycyna tybetańska)
2) Medycynę Naturalną: chińsko - wietnamsko – koreańską
(tradycyjna medycyna chińska / klasyczna medycyna chińska)

Chiny są kolebką najstarszych i najbardziej ugruntowanych cywilizacji. Historia tego kraju jest spisywana w sposób nieprzerwany od ponad 5.000 lat. Chińska kultura dbałości o zdrowie określana jest także jako „kultura długowieczności” i uważa się, że odegrała istotną rolę w rozwoju cywilizacji.

Podobnie do wszystkich istot żyjących, człowiek nie jest w stanie uciec  przed nieuniknionymi etapami życia:
  1. narodzinami
  2. rozwojem
  3. starzeniem się
  4. śmiercią
Możemy jednak wybrać drogę optymalnego rozwoju, zdrowego stylu życia, a także
wykorzystania wiedzy dotyczącej diety, jej suplementacji oraz
zapewnienia dobrego samopoczucia – w celu minimalizacji efektów
starzenia.
Przy takim wyborze pomocny nam będzie system medycyny chińskiej.

  • równowaga Yin i Yang
  • zbilansowana dieta
  • zdrowy styl życia
  • założenie że: „lepiej zapobiegać niż leczyć”



To koncepcje, które są szeroko promowane przez osoby stosujące
tradycyjne chińskie metody ochrony zdrowia bazujące na chińskim systemie
medycznym.

Medycyna Chińska to jeden z najstarszych systemów medycznych na świecie. Od co najmniej trzech tysięcy lat nie tylko skutecznie leczy, ale jest także znakomitą metodą profilaktyki zdrowotnej.
Lekarzom w dawnych Chinach płacono właśnie za to, by nie być chorym!

Dawna, klasyczna medycyna chińska, jak i jej uwspółcześniona wersja znana jako tradycyjna medycyna chińska (TMC), wywodzą się z filozofii taoistycznej –
operują więc własnym systemem terminologii – który należy poznać by je właściwie rozumieć.


A gdy go już zgłębimy, to wtedy dowiemy się, że:

  • podstawą zdrowia oraz właściwej terapii jest m.in.

harmonizowanie przepływów energii w narządach i całym organizmie

  • człowiek postrzegany jest jako całość psycho-fizyczna w stałej relacji ze środowiskiem
  • medycyna chińska nie zajmuje się „jednostkami chorobowymi chorych narządów” lecz poszukuje faktycznych przyczyn – nieraz bardzo odległych w czasie, natomiast ich aktualne objawy często (choć niesłusznie) bywają określane przez nas mianem choroby.


Medycyna chińska opiera się m.in. na:

  • precyzyjnej diagnostyce z pulsu i języka
  • wygląd zewnetrzny i postawa ciała
  • podstawą terapii są receptury ziołowe,
  • odpowiedni sposób przygotowywania pożywienia i dieta (stosowna dla danej osoby, pogody i pory roku) - w tym momencie kłania nam się zegar biologiczny ,ktory ma się nijak do naszego codziennego trybu zycia .W związku z tym koniecznośćią jest zapoznanie się z jegopodziałem co zosytało zamieszczone na
    http://vistafit.manifo.com/zegar-biologicznyi tutaj warto sobie przypomnieć jak do spozywania posiłków pdodchodzili nasi dziadkowie :
  • śniadanie między 7-9 rano .
  • obiad 13-15
  • kolacja 16-18 i...na tym koniec!!!bowiem zołądek przestaje pracować około godziny 19-tej i całe jedzenie ktore spozywamy po godzinie 18-tej zostaje w żoładku do rana ,a w międzyczasie nie strawione -ulega GNICIU!!!
  • akupunktura oraz różne techniki masażu,
  • bardzo ważny jest też ruch – stąd taka popularność ćwiczeń Tai-chi i Qi-gongdobry .

I tutaj paradoksem jest dla znawców medycyny zachodu oraz promowania zdrowegego stylu życia przez media sposób w jaki podchodzi do tego medycyna Chińska.Zaleca ona jedynie 15-20 minut dziennie -w porze między godzina 6  a 8 rano serię prostych ćwiczeń,majacych na celu jedynie rozruszanie zastojów energii w organiźmie po nocnym odpoczynku.

Tylko taka ilość ćwiczeń wystarcza dla zdrowia ,bowiem ćwiczenia bardziej forsowne zamiast dodać nam energii-po prostu ją zabierają .

Mamy bowiem na każdy dzień określoną ilość energii,która jeżeli zostanie zużyta w innych celach,powoduje nasze przedwczesne zmęczenie ,a następnie ,jeżeli nasza praca tego wymaga -energia potrzebna na dalsze zajęcia -jest pobierana z zapasów energii jakie mamy w nerkach.

Zapasy te mogą jedynie być odnowione poprzez specjalne działania zalecone przez znawcę tematu TMC,w innym razie -uszczupla to nasz życiowy zapas energii,powodujac destrukcję poszczególnych organów ,co może doprowadzić do smierci.

Wszyscy sportowcy nadmiernie zużywający swoją dzienną porcję energi w wieku 40 lat są fizycznie staruszkami.

  • -lekarz podczas diagnozy zawsze zwraca uwagę na porę dnia i roku i w zależności do tego dobiera właściwą metodę terapii.


Chińska kultura długowieczności przywiązuje dużą uwagę do ludzkiego umysłu.
Starożytny filozof Lao Tze (Laozi)(ok. 600 – 470 p.n.e.) w swej księdze „DAO DE JING” wysunął teorię, że zbyt dużo rozmów oraz nadmierne wahania stanu emocjonalnego mogą mieć szkodliwy wpływ na umysł.

Twierdził:

  • „Złość szkodzi wątrobie”
  • ”Ekscytacja szkodzi sercu”
  • ”Myślenie szkodzi śledzionie”
  • ”Żal szkodzi płucom” 


Na podstawie tej teorii liczni specjaliści zajmujący się problemem
długowieczności opracowali terapię umysłu, która polega na relaksacji, zmniejsza wahania nastroju i wspiera rozwój moralny. Jak widzimy, jest to typowe dla chińczyków – holistyczne podejście do kwestii równowagi naszego organizmu.


Według najnowszych badań dotyczących długowieczności opublikowanych w 2007 roku przez dr Marka Stibicha 3 spośród 5 regionów w których występuje najdłuższa średnia długość życia, to regiony w których obecna jest kultura chińska, lub które mają chińskie pochodzenie.


Medycyna chińska liczy sobie ponad 5000 lat i sięga wieków starożytnych.
Już w czasach dynastii SHANG (ok. 1000 lat p.n.e.) stała na dość wysokim
poziomie.
Właśnie z tego okresu pochodzą znalezione podczas wykopalisk
pierwsze igły do akupunktury, oraz wyryte na kościach opisy różnych chorób.
Chińczycy skrupulatnie opisywali wpływ stosowanego masażu i akupunktury na
poszczególne narządy i różne dolegliwości człowieka. Stale też doskonalili techniki ich wykonywania.

Dostrzegali głęboki związek człowieka z naturą. Człowiek był cząstką
Wszechświata i żył w rytmie jego drgań, dźwięków i barw. Był jednak - według
ich wierzeń - bezbronną, słabą istotą, która pozostawała pod przemożnym wpływem sił przyrody: Nieba i Ziemi. Obserwowali więc i skrupulatnie notowali wpływ, jaki na niego wywierała.

Pierwszy wydany tekst dotyczący kanonów chińskiej medycyny i akupunktury
ukazał się w pierwszym wieku naszej ery. Był napisany w formie dialogu między
Żółtym Cesarzem, a jego nadwornym lekarzem (ministrem) Qi Bo (KHI PA). Trzeba
stwierdzić, że do dziś książka ta nic nie straciła na wartości.
W następnych wiekach ukazywały się nowe dzieła będące owocem prac
kolejnej grupy uczonych. Co ciekawe prace te uwzględniały wszystkie osiągnięcia
poprzedników.
Należy nadmienić, że wszystkie prace były dostępne dla zainteresowanych
w rozlicznych bibliotekach.

Chińczycy szczycą się również swoją Księgą Ziół, która jest podstawą dla wszystkich znaczących medycznych dzieł o ziołolecznictwie.

Tysiące ziół, części roślin, zwierząt, minerały wraz z dokładnymi
ich opisami znajdują się do dziś w jednym, centralnym instytucie w
Pekinie. Od stuleci Chińczycy obserwowali nie tylko oddziaływanie tych
ziół na człowieka,ale dobierali odpowiednie dawkowanie oraz doskonalili technikę
sporządzanialeków roślinnych. Obserwowali również zachodzące między roślinami
oddziaływanie korzystne lub nie (interakcje), opracowywali metody ich hodowli i
zbiorów,metody suszenia, fermentacji, prażenia i in. oraz formy, w jakich miały
być przepisane dla człowieka: jako zioła świeże, suszone, mielone,
prasowane,mieszanki ziołowe i inne.

Leki roślinne były zawsze tanie, a przez to dostępne dla ludzi.
W żadnym innym kraju świata terapeutyczne stosowanie ziół nie osiągnęło
tak wysokiego i skutecznego poziomu. Ze względu zaś na niezmienność
sposobów przygotowywania leków roślinnych stosowanych w leczeniu człowieka
od przeszło 2000 lat, leki chińskie uznaje się w świecie za bezpieczne.
Dobór leku roślinnego do leczenia konkretnych schorzeń opiera się na ogólnie przyjętych założeniach o przyporządkowaniu jego koloru, smaku, zapachu do któregoś z narządów wewnętrznych.

Chińczycy doprowadzili do perfekcji diagnozowanie, interpretację chorób i
naturalne sposoby leczenia, poczynając od diety, poprzez leczenie ziołami,
masaż (tuina), akupresurę, akupunkturę, medytację oddechową i energetyczną
Qi gong, a na poradach dotyczących harmonijnej aranżacji otoczenia Feng shui i
studiowaniu Wyroczni I Cing kończąc.

Diagnozowanie odbywało się i odbywa nadal poprzez skrupulatny wywiad,
badanie palpacyjne, badanie tętna, oglądanie języka, wąchanie. Ostateczną
diagnozę opracowywało się i opracowuje do dziś po uwzględnieniu rodzaju
energii Qi, jej biegunów Yin i Yang, dopasowaniu choroby do Ośmiu Kryteriów
Przewodnich oraz teorii Pięciu Elementów. Postawienie diagnozy umożliwia
lekarzowi wdrożenie odpowiedniego leczenia, również z zastosowaniem podanych
wyżej kanonów.
Medycyna chińska jest przepojona logiką, jest też kopalnią wiedzy o przyczynach chorób i metodach przywracania zdrowia. Nacechowana jest głębokim
zrozumieniem człowieka jako istoty czującej i myślącej.
ęzyk jakim posługuje się jest symboliczny, ale każdy symbol - przez swoją prostotę - jestprzez każdego człowieka zrozumiały.
 A przecież zrozumieć, to znaczy wyleczyć.
 
            Laozi
Ważne: wypełnij pola oznaczone *
Tworzenie stron WWW - Kreator stron internetowych